Blog 2: Mama mogen we mee naar de fysio?
Sheila van der Laan • 1 juli 2020
Naast mijn werkzaamheden als zzp’er werk ik een aantal uren per week in een praktijk in het midden van het land. En eens in de zoveel tijd gebeurt het dat er een patiënte met haar kinderen langs komt. En zo was dat ook vorig jaar het geval. Waarom het trouwens altijd de moeders zijn die hun kinderen overal mee op sleeptouw (moeten) nemen en ik de vaders wel zonder kinderen in de praktijk zie is me een raadsel.
Een patiënte meldde zich telefonisch bij mij met nekklachten en spanningshoofdpijn. Na een kwartier waren we er eindelijk uit. Want een afspraak maken tussen werktijd, speelafspraken van de kinderen, sport van de kinderen, (werk)agenda van haar man etc. bleek een flinke uitdaging.
Op de dag van de afspraak was het eerste dat me opviel toen ik de wachtruimte binnen liep de kinderstemmen. “Hoi, ik ben Saskia*. Sorry hoor maar ik moest mijn kinderen toch meenemen want de speelafspraak van Basje ging niet door en de oppas is ziek.” Waarop ik aan gaf dat dit geen probleem was en dat de kinderen welkom waren. Ondanks dat ik weet dat de praktijk maar weinig speelgoed voor kinderen heeft staan en dat een behandeling van 30 minuten voor veel kinderen nou eenmaal aanvoelt als een eeuwigheid.
Terwijl Saskia op de behandelbank zit en me probeert te vertellen over haar klachten en ik haar wil onderzoeken rennen haar kinderen door de behandelkamer en proberen alles aan te raken wat ze maar tegen komen. “Basje niet doen! Marietje laat dat eens los!” zijn vanaf dat moment dan ook nog de enige kreten die ik van de moeder te horen krijg.
Vervolgens kijk het meisje van bijna 3 me aan en zegt: “Heeft u een baby in uw buik?” “Ja dat klopt”, zeg ik. “Ow daarom heeft u zo’n dikke buik. Het lijkt wel een hele grote bal.” Waarop ze vervolgens zegt: “Mama heb jij ook een baby in je buik?” “Nee lieverd mama heeft geen baby in haar buik”, hoor ik moeder mompelen. “Maar waarom heb jij dan ook zo’n dikke buik?”, wil dochterlief weten. “Nou dat komt gewoon omdat mama dik is lieverd”. Ik zie het meisje fronsend kijken en deze informatie in zich op nemen. “Oh maar dat komt vast omdat je zo veel koekjes eet”, antwoord ze met haar kinderlijke eerlijkheid. En daarmee was voor haar de kous af en vrolijk huppelend onderzocht ze verder de behandelkamer. Ze was zich er helemaal niet van bewust dat ze daarmee haar moeder met een rood hoofd en mij enigszins beduusd achter liet. Want ja het meisje had wel een beetje gelijk want de moeder was inderdaad wat aan de zwaardere kant maar ja hoe reageer je daar dan als fysiotherapeut op? Het wegwuiven en zeggen dat het allemaal best wel meevalt is hypocriet want ze snapt zelf ook wel dat ze een aantal kilootjes te veel om haar lijf heeft. Maar op een preek over voeding en beweging zit ze op dat moment ook echt niet te wachten. Trust me! Ik kan het weten. En dus zit er maar een ding op en dat is eroverheen praten. Dus geef ik het gesprek een andere wending en verzoek ik moeder op haar buik te gaan liggen.
5 minuten later ligt moeder op haar buik met haar gezicht in de uitsparing van de behandelbank en probeer ik de spierspanning in haar nek- en schouderregio te verminderen. Waarbij ik met 1 oog haar kinderen in de gaten houd om ervoor te zorgen dat ook na deze behandeling alle voorwerpen nog intact zijn en geen van de kinderen zich heeft bezeerd.
Na 15 minuten merk ik dat de kinderen steeds onrustiger worden. Inmiddels hebben zij ontdekt dat de stang onderaan de behandelbank ervoor zorgt dat de tafel omhoog en naar beneden gaat. Wat voor kinderen van 3 en 4,5 natuurlijk een hilarisch spel is. En dus gaat die arme moeder de komende minuten omhoog en omlaag en probeer ik als fysiotherapeut mijn werk nog te doen. Na 20 minuten vind ik het dan toch genoeg voor die dag. De moeder mag zich weer aankleden en de kinderen krijgen nog een laatste kermisritje op de behandelbank. Wat een hoop lachen, gieren en brullen oplevert en wat er voor zorgt dat ik vanaf dat moment hun beste vriendin ben. Ze zijn zelfs zo enthousiast dat ze mama smeken om volgende keer weer mee te mogen.
Bij het weg gaan verontschuldigt de patiënte zich bij me dat haar kinderen zo druk waren en dat ze alle voorwerpen hebben verplaatst. Ik wuif het weg en geef aan dat ik echt wel wat gewend ben en dat het leuke kinderen zijn. Terwijl de kinderen inmiddels al ergens bij de uitgang staan, kijkt ze me op de hoek nog even aan en zegt: “Wees maar niet bang hoor. Volgende keer kom ik echt alleen.”
Na het dichtdoen van de deur leun ik er even een moment tegenaan en sluit ik mijn ogen. Ik geniet een aantal seconden van de serene kalmte en de rust. Op dat moment denk ik maar aan twee dingen. Ten eerste: dat ik medelijden heb met de moeder die nu waarschijnlijk alleen nog maar meer spierspanning heeft opgebouwd. Ten tweede: hoe handig zou het toch zijn als de fysiotherapeut gewoon aan huis komt zodat de kinderen in hun vertrouwde omgeving met hun eigen speelgoed kunnen blijven spelen? 😉
*I.v.m. de privacy is dit een fictieve naam.
